15 jan Perfectionisme is zo vermoeiend!
Onbewust heb ik altijd gedacht dat ik pas van te houden was als ik en mijn leven perfect zouden zijn. Het gevolg daarvan was eindeloos streven naar beter, want perfectie bestaat per definitie niet. Ik was verslaafd aan het IDEE dat ik beter moest worden dan ik was.
Want als ik iets bereikt had was ik blij maar dit was maar voor korte duur want daar kwam het volgende streven alweer. Het was nooit goed genoeg.
Wat ik toen nog niet wist maar nu wel is:
‘Wanneer jij jezelf niet goed genoeg vindt en jezelf afwijst, stop je daar niet mee wanneer je iets bereikt hebt. Omdat met ieder bereikt doel de lat weer een beetje hoger wordt gelegd.’
Perfectie bestaat niet en dus is chronische onvrede het resultaat.
Wat ik heel lang heb gedaan is de bevestiging bij de ander zoeken. Dat is ook een vorm van perfectionisme. Ik wilde de beste voor de ander zijn. En dacht onbewust: ‘Wat kan ik doen om goed genoeg te zijn in de ogen van anderen?’
Er kwam nooit in me op dat ik perfectionisme zelf om kon gaan zetten in zelfcompassie. Daar had ik de mindfulness cursus voor nodig. Daar kwam ik er achter dat ik heel hard voor mezelf was en weinig zelfliefde had. Gelukkig was er ook nog een vervolg cursus en dat was de compassietraining. Die cursus heeft mij weer een laagje dieper gebracht.
Ik werd er echt verdrietig van als ik zag hoe hard ik voor mezelf was. Ik begon het zielig voor mezelf te vinden dat ik zo tegen mezelf praatte. Ik voelde dat ik hier echt een verandering in wilde maken.
Vanaf dat moment ben ik mezelf dagelijks gaan trainen in zelfcompassie.
Want alles is te trainen. Alleen moet je soms even weten waar en hoe je moet beginnen.
Liefs
Geen reactie's