Schuldgevoelens tijdens het moederschap.

Voor diegene die mijn verhaal nog niet zo goed kennen, eerst even een korte uitleg.

Ik heb na bevalling van mijn tweede kindje een angst/paniekstoornis gekregen. Dat was het begin van een rollercoaster aan emoties. Maar vooral angst en schuldgevoelens hadden de overhand.

Want door de angst die ik dag en nacht had kon ik niet emotioneel aanwezig zijn bij mijn kindje en dat is nou net wat zo belangrijk is. Dus mijn dagen bestonden in het begin uit overleven en proberen de kindjes zo goed mogelijk te verzorgen. En later toen de angst langzaam minder werd, kon mijn lichaam ontspannen en kwamen de emoties.

Want als je lichaam helemaal onder de angst zit, kunnen er geen emoties zijn. De enige stand die je voelt is vechten/vluchten of bevriezen. En dit is ook logisch als je kijkt naar hoe je oerbrein werkt.

De schuldgevoelens hadden te maken met het feit dat ik er niet kon zijn voor mijn twee kindjes maar ook kwamen er schuldgevoelens over het feit dat ik tijdens de zwangerschap van mijn eerste dochter nog zoveel onbewuste stress in mijn lichaam had ( die de trigger waren voor de angststoornis)

Ik voelde me schuldig omdat ze 9 maanden in mijn buik had gezeten terwijl ik niet goed voor mezelf zorgde. En haar dus onbewust van alles heb mee gegeven.

Nu weet ik natuurlijk dat ik daar niks aan kon doen. Ik wist toen nog niet beter. Anders had ik het toen wel anders gedaan.

Als jij herkenning voelt in dit verhaal wil ik je dit graag meegeven:

Je doet je best. Je geeft in elk moment, wat je op dat moment kunt geven. Wees lief voor jezelf. Hoe beter jij voor jezelf zorgt, hoe meer liefde je mee kunt geven. Want het gaat er niet om wat je zegt maar om wat je uitstraalt.

Als zelfliefde nog een lastig thema voor je is, dan help ik je graag om hier echte verandering in te creëren.

Liefs Nanda