Ik wil met deze zin even teruggaan naar mijn eigen proces een aantal jaar geleden.

Ik heb toen een miskraam gehad en ik merkte aan mezelf dat ik mijn gevoel niet helemaal kon laten zijn voor wat het was. Want ik had al twee kinderen en dus voelde mijn verdriet ongepast of te groot. En dit zei ik ook vaak.

Ik was elke keer aan het vergelijken met de pijn van andere vrouwen die dit hadden meegemaakt terwijl ze nog geen kinderen hadden.

En dat was veel erger in mijn ogen.

Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Ik mocht gewoon voelen, verdriet hebben en mijn eigen proces hierin ervaren.

Ik voelde dat ik dit onderwerp even wilde aangeven omdat we te vaak aan het vergelijken zijn met andere mensen. We doen ons eigen proces te kort door vaak te denken dat een ander het veel erger heeft.

En dan denken: ‘Laat ik maar niks zeggen want die ander heeft ergere dingen aan zijn hoofd!’ Of ‘ Laat ik maar niks zeggen want er gebeuren wel ergere dingen op de wereld!’ Of ‘ ik moet me niet aanstellen!’

Maar ik wil je toch heel graag laten voelen dat alles er mag zijn. Jouw pijn en verdriet mag je ervaren op de manier hoe het voor jou is.