16 apr Postnatale depressie? Blijf praten.
Postnatale depressie? Blijf praten.
Ik doe volgende week mee aan een interview voor de ministerie van Volksgezondheid, welzijn en sport. Dit gesprek gaat over in gesprek gaan met mensen om je heen als je last hebt van een postnatale depressie/angststoornis. Ze willen laten zien dat het goed is om het gesprek aan te gaan. En ik wil daar graag aan mee werken omdat ik als geen ander weet hoe belangrijk het is om de juiste mensen om je heen te hebben waar je je ei bij kwijt kunt. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik het heel lastig vond omdat ik niemand in mijn omgeving had die ongeveer hetzelfde had meegemaakt.
Ik voelde me best eenzaam in mijn proces en mijn struggles.
Ik kan me ook nog heel goed herinneren dat iemand tegen mij zei: Je moet uitkijken dat je niet depressief wordt! Ik vond dat toen die tijd zo’n klote opmerking. Ik dacht: ‘Je hebt geen idee hoe graag ik me anders wil voelen!’ Het voelde voor mij echt als een aanval. En ook al bedoelde diegene het niet zo maar het voelde wel zo. Dat waren niet de mensen die ik nodig had.
Ik had gelukkig wel veel fijne vrienden om me heen maar toch bleef het lastig voor sommige mensen om zich in te leven. Ze konden er niet zo veel mee. Het is natuurlijk ook lastig als je geen idee hebt wat er in mijn hoofd afspeelt. En als ik van de een op andere dag niks meer kan. Maar toch alleen luisteren kan al zoveel doen. Ik kan me ook nog een paar momenten herinneren dat een vriendin tegen mij zei(toen ik weer feestjes/drukkere dingen wilde gaan proberen): Nanda we gaan het gewoon samen proberen, als het niet lukt dan gaan we gewoon weer. En dat was zo fijn.
Het enige wat er op die momenten nodig was, was iemand die je hoort en begrijpt.
Iemand die volledig zonder oordeel luistert en met je mee leeft. Of iemand het nou wel of niet mee heeft gemaakt, het gaat erom dat je luistert en klaar staat als het nodig is. Zonder allemaal goed bedoeld advies te geven want dat doen we allemaal graag. Je kunt het niet alleen. Ik kan me ook nog heel goed herinneren dat ik voelde dat ik echt naar psycholoog toe moest omdat ik niet wist hoe ik met mijn angst om moest gaan. En mijn man had altijd zoiets van: We kunnen dat wel alleen! We hebben geen hulp nodig! Dat was zijn patroon. Maar ik wilde dat niet en kon dat niet.
Dus ik ben wel hulp gaan zoeken.
En ook dat voelde best alleen omdat hij het lastig vond dat ik wel luisterde naar het advies van een psycholoog maar niet naar hem. Maar ik denk dat we allemaal wel situaties kennen dat we eerder hulp of advies aannemen van een ander dan diegene die dicht bij je staat. En ik wist ook wel dat hij het goed bedoelde maar het was wel lastig waardoor ik me vaak schuldig voelde en dat kon ik er nou net niet bij gebruiken. Maar alles is en was een leerproces. En achteraf kan ik zien dat het goed bedoeld was maar op dat moment voelde het echt eenzaam. Ik wilde alleen maar beter worden.
Gezien en begrepen worden is zo belangrijk. De juiste mensen om je heen zoeken bij wie je alles kwijt kunt zonder oordeel. Iemand die altijd voor je klaarstaat zonder er iets voor terug te willen. Dat zijn de mensen die je onthoudt voor de rest van je leven.
Heb jij ook fijne mensen om je heen waar je altijd terecht kunt?
Liefs Nanda
Mocht je meer willen weten of leren, klik dan op deze link.
Geen reactie's